شعر سنگ قبر فرزند احساسی و زیبا

شعر سنگ قبر فرزند

1

باید که به او نام خورشید و مهاسا داد

اما نه به او باید نام گل بابا داد

سو گمرگ تو سر آغاز پیامی دگر است

رستخیز دگر و شور و قیامی دگر است

نام مادر را چو آوردم به وقت جان سپردن

حضرت زهرای اطهر را به چشم خویش دیدم

آسوده بیارام مکن فکر مرا هیچ

بر حلقۀ این خانه دگر پنجه نسایم

کجا یابم دگر چون تو ، اگر گرد جهان گردم

تو را ای نازنین دختر ، که یار و همدمم بودی

چون آرزوی تنگ دلان دیر رسیدی

چون دوستی سنگ دلان زود برفتی

به جای لوح سیمین در کنارش

فلک بر سر نهادش لوح سنگین

هیچ کس از دست او رنجش نداشت

از چه رو از دست ما رنجید و رفت

تا زنده ام از آتش هجرت همه روز

سوزد دل من که در جوانی رفتی

عاشقان را غم هجرش سوزان

رفت و دل ها به خزانش افسرد

آبی بزن بر آتش من کان فرشته خو

تا ما خبر شدیم ز ما بی خبر گذشت

ندانم از چه رو کردی شعار خویش گل چیدن

گل ما چیدی و بر هم زدی گلخانۀ ما را

من جوان بودم و امید بسی داشت دلم

حیف و صد حیف ندیدم زجوانی ثمری

گل پرپر شده ام از چه برفتی زبرم

که زهجران تو دم دل ما مضطر شد

گل ها همه سر زخاک بیرون کردند

الا گل من که سر فرو برده و به خاک

آخر ای یار همه ، ای مظهر مهر و وفا

در سرای جاودان منزل گزدیدن زود بود

همی پر حسرت و ناکام رفتم

به زیر خاک در عین جوانی

گذر آرید اگر برخاک من از راه غم خواری

به الحمدی مرا یاد آورید ، ای محرمان دل

غمت پشت برادر را شکست و قلب مادر را

جوان رفتی و خواهر را روان خون از جگر کردی

نو بهار آمد و گل ها همه رستند زخاک

تو هم از خاک بر آی ای گل خندان پدر

خواب دیدت که دل جمع پریشان کردی

راست شد عاقبت این خواب پریشان پدر

این غم دیر گذر را به که باید گفتن

غصۀ مرگ پسر را به که باید گفتن

بهر هر درد دوایی است مگر داغ جوان

من به دردی که بر او نیست مداوا چه کنم

نازنینی که پاکی نه کم از شبنم بود

عمر او نیز دریغا، که چو شبنم کم بود

سال ها زحمت کشیدم تا گلم پرورده شد

ناگهان پیک اجل آن غنچه را از من ربود

تو که تنها پسر و یاور مادر بودی

از چه رو بار غمت بر کمر همسر ماند

گلی بودم که وقت چیدنم بود

جوان بودم چه وقت مردنم بود

هیچ کس در پی احساس جوان تو نبود

نگران همه کس ، کس نگران تو نبود

من تازه جوان بودم و اندر چمن حسن

نشکفته فرو ریخت همه بال و پر من

زد آتش سوزان اجل ، بر گل عمرم

ناگاه از این باغ ، گل نوثمرم رفت

فدایت می کنم جان و دلم را

زتو روشن نمایم محفلم را

عاقبت باد خزان نو گلمان پرپر کرد

رسم دنیا همه گویند چرا یغما بود

دامن افشاندی از این خاک غم آلودۀ دهر

آفرین باد تو را کز همه غم پاک شدی

صبر کن « اهلی» اگر زخم غمی واقع شد

که نه تنها تو در این واقعه غمناک شدی

چشمۀ نور منا، نه ماوی گه توست

که فدای سر خاک تو پدر باد ، پدر

زیر خاکی و فلک بر زبرت گرید خون

بی تو چون دور فلک زیر و زبر باد پدر

بر رخان پدر زخون دو چشم

زعفران زیر ارغوان کردی

تا به تیر اجل بخستت جان

تیر قد پدر کمان کردی

طوطی ای را به هوای شکری دل خوش بود

ناگهش سیل فنا نقش امل باطل کرد

ساربان بار من افتاد خدا را مددی

که امید کرمم همره این محمل کرد

نزدی شاهرخ و فوت شد امکان حافظ

چه کنم بازی ایام ، مرا غافل کرد

گویی از صحبت ما نیک به تنگ آمده بود

بار بربست و به گردش نرسیدیم و برفت

عشوه دادند که بر ما گذری خواهی کرد

دیدی آخر که چنین عشوه خریدیم و برفت

همچو حافظ همه شب ناله و زاری کردیم

کاری دریغا به وداعش نرسیدیم و برفت

خفته بینم به روی بستر مرگ

نازنین جسم شاد خوار تو را

به کدامین دیار رفتی باز

که ندانم ره دیار تو را

اشک خونین اگر بر افشانم

غم زتو یادگار ماند و رواست

غرقه در خون ناگوار تو را

دارم از نیک یادگار تو را

مگر بهره بر گیرم از پند خویش

بینیدشم از مرگ فرزند خویش

که نوبت مرا بود ، بی کام من

چرا رفتی و بردی آرام من

مگر همرهان جوان یافتی

که از پیش من تیز بشتافتی

مگر بهره بر گیرم از پند خویش

بینیدشم از مرگ فرزند خویش

روان تو دارنده روشن کناد

خرد پیش جان تو جوش کناد

ماییم و شب تیره و تاریکی وحشت

ای کوکب تابندۀ امید ، کجایی